Chcemy opieki medycznej.

 Zostaliśmy bez pomocy. Gdzie jest burmistrz, gdy naprawdę go potrzebujemy?

Z dniem 1 maja 2025 w naszym SPZOZ przestała funkcjonować nocna i świąteczna opieka medyczna. Dla wielu mieszkańców ta wiadomość była ciosem prosto w serce – szczególnie dla osób starszych, schorowanych, samotnych. Opieka, która dawała poczucie bezpieczeństwa i była często jedyną dostępną formą nagłej pomocy – zniknęła. I nie z powodu siły wyższej. Nie przez brak środków czy decyzję na szczeblu centralnym. Zniknęła z powodu ludzkiego niedbalstwa i obojętności – burmistrza, kierownika SPZOZ i biernej rady społecznej.

To nie przypadek. To efekt decyzji (lub ich braku), za które nikt nie chce dziś wziąć odpowiedzialności. Jak to możliwe, że w XXI wieku w sercu gminy zostajemy bez podstawowej pomocy lekarskiej w nocy, w święta, w sytuacjach kryzysowych? Jak to możliwe, że władze lokalne, które powinny stać na straży dobra mieszkańców, chowają głowę w piasek?

Burmistrz obiecywał. Dużo mówił. Mało robił.

W wywiadach i rozmowach zapewniał, że „gdy zajdzie potrzeba – sam będzie dowoził ludzi do placówek medycznych”. Brzmiało dumnie. Nawet budziło pewną nadzieję. Dziś możemy zapytać – gdzie jest ten samochód? Gdzie jest ten burmistrz, gdy starsza osoba z dusznością nie ma do kogo zadzwonić? Gdy matka z chorym dzieckiem nerwowo próbuje ustalić, gdzie najbliżej uzyska pomoc?

Gdzie telefon kontaktowy w razie nagłej potrzeby ?

Nie ma go. Nie odbiera. Nie odpisuje. Nie reaguje.

W miejsce konkretów dostajemy ciszę. A raczej – głuchą obojętność. Bo to, co boli najbardziej, to nie tylko brak opieki medycznej. To brak szacunku. Brak dialogu. Brak zwykłej ludzkiej troski o drugiego człowieka. Jakbyśmy byli tylko „problemem do rozwiązania”, „kosztem”, „kłopotliwym elektoratem”.

Zapowiedzi burmistrza o staraniach przywrócenia opieki medycznej pozostają tylko słowami. Na próżno szukać śladów działań, konkretnych decyzji, spotkań, petycji czy prób współpracy z sąsiednimi gminami czy też z podmiotem który przetarg wygrał. Nie dzieje się nic.

Mieszkańcy zostali zostawieni sami sobie.

A przecież gmina to nie tylko drogi, place zabaw i festyny. Gmina to przede wszystkim ludzie – ich zdrowie, bezpieczeństwo, godność. I to właśnie tych ludzi dziś zawiedziono.

Nie zgadzamy się na to.

Nie możemy milczeć, kiedy nasze zdrowie i życie staje się zakładnikiem urzędniczej niemocy lub też celowej działalności urzędników. Mamy prawo pytać. Mamy prawo się domagać. Mamy prawo wymagać od osób, które pełnią funkcje publiczne, żeby działały – a nie tylko pozowały do zdjęć i rzucały puste hasła.

Nasza społeczność zasługuje na więcej niż obietnice bez pokrycia. Zasługuje na burmistrza, który słucha. Na SPZOZ, który działa. Na radę społeczną, która reaguje.

Nie chcemy litości. Chcemy sprawiedliwości. Chcemy opieki medycznej, na którą płacimy w podatkach. Chcemy żyć bez lęku, że w nagłej potrzebie nie będzie nikogo, kto poda rękę.

Bo mieszkańcy to nie „zło konieczne”. To nie kula u nogi. To serce tej gminy.

I najwyższy czas, żeby władze lokalne to zrozumiały.

Zawiedziony, rozgoryczony i wściekły mieszkaniec gminy.