Jubel Tadzika, czyli jak panda świętuje skromność.

Podobno skromność to cnota. Ale jak widać – nie każdemu pasuje do garnituru. Nasz lokalny asceta Tadzik, znany z nieustannej walki z urodzinowo-imieninową rozpustą w urzędzie, postanowił po raz kolejny dać przykład. Oczywiście – przykład, jak nie robić tego, co się samemu głosiło.

Jeszcze niedawno grzmiał, że koniec z ucztami na koszt urzędu, bo to nie wypada. A dziś? Dziś w urzędzie pielgrzymki. Lud pcha się drzwiami i oknami z darami, jakby w miasteczku otwarto sanktuarium świętego Tadziunia od Kabanosów. Na stołach – okazałe ciasta, kabanosy długości przeciętnej strategii rozwoju miasta, sałatki jak z konkursu „Kto przyniesie więcej majonezu”. Wszystko oczywiście skromnie, po cichu, bez rozgłosu.

Najlepsze jednak przyszło po finale uczty. Bo to, co pozostało z tej liturgii obfitości, nie trafiło – jak można by naiwnie sądzić – do społecznych lodówek, które po hucznym otwarciu przez samego Tadzika świecą dziś pustkami jak jego obietnice. Nie. Resztki imieninowego raju zniknęły tajemniczo.

Można by pomyśleć, że nasz panda-Tadzik nie lubi marnować jedzenia. Ale widać, że woli, by nie marnował się jego wizerunek. Bo przecież to, że świętowanie innym zakazał, a sobie zostawił – to nie hipokryzja. To zarządzanie przykładem osobistym.

Tak więc – sto lat, Tadku! Oby twoje kabanosy rosły w siłę, a twoje lodówki społeczne dalej świeciły pustkami. W końcu nic tak nie symbolizuje nowoczesnego przywództwa jak głoszenie skromności przy pełnym talerzu.